همیشه که فکر می کنم می بینم کوچکترین اتفاق مثبتی که در زندگی ما می افتد و به موفقیت یا درجه ای نائل می شویم بنا بر میزان افتادگی مان آنرا با بقیه تقسیم کنیم. مثال در این باره زیاد است. گرفتن مدرک تحصیلی بالا، خریدن خانه بزرگتر، خریدن ماشین شیکتر و ...
این موفقیت ها می توانند معنوی تر هم باشند مثلا پزشکی که جان مریضانش را نجات می هد و یا سربازی که به جنگ می رود. در ضمیر ناخودآگاه ما، همیشه این قضیه وجود دارد که در مقابل خدمتی که انجام می دهیم اگر پاداش مادی هم نمی گیریم اما دوست داریم قدر ما را به خاطر خدماتمان بدانند. اینها کمابیش در همه وجود دارد و من در خودم بارها مشاهده کرده ام.
اما دوست بسیار بزرگواری دارم که خیلی گاه به گاه می بینمش و الان مدت نسبتا طولانی است ندیدمش. چند روز پیش در مراسمی کسی را دیدم که دوست ما را می شناخت و از خوبی های دوست ما گفت و از اینکه چه انسان فداکاری است و نهایتا متوجه شدم که این دوست بزرگوار ما جانباز شیمیایی است. با شنیدن این جمله دود از سرم بلند شد که این همه مدت این بزرگوار را می شناختیم و خبر نداشتیم که ایشان جانباز شیمیایی هستند. آن شب چشمانم پر از اشک شد و بزرگی اش افتخار کردم و به کوچک بودن خودم بیشتر پی بردم. نا خود آگاه یاد فیلم آزانس شیشه ای افتادم و قهرمان داستان «عباس» و آن دیالوگ ماندگار:
-...حاجی من با خدا معامله کردم نه با بنده های خدا. اینا رو ولشون کن برن. من با خدا معامله کردم...
این دوست ما آنچنان هدفش برایش مهم بوده و هست که حاضر نبود آنرا به جز کسی که او میثاق بسته بود بازگو کند. در نزد خودم بسیار تحسینش کردم و برایش آرزوی سلامتی و طول عمر زیاد کردم. خدا همواره حافظ و پشتیبانش.
بهزاد جان
ماهم استادی مانند دوست تو
واجازه نمی دهد به هیچ عنوانی ازاو تقدیر شود.
حتی زمانی که بخاطر مسیله جانبازیش در بیمارستان بستری
می شه نمی گذاره کسی متوجه شود. بسیار بزگوار است