سرنوشت صعود

امروز قسمتهایی از بازی ایران و امارات را دیدم. اول که دیدم تعداد تماشاچی ها حدود 30 هزار نفر بیشتر نیست تعجب کردم بعد که به حال و روز خودم توجه کردم که دیدم تیم ملی با علی داییِ خود رای برای من هم آنچنان دیدنی نیست.. دایی به گمان خودش بهترین تیم را ارنج کرده بود اما در دقیقه 40 بازیکن خودش را تعویض کرد و نیکبختی را به زمین آورد که 60 دقیقه بعدی را کلا روی اعصاب همه بینندگان باشد. نه محسن خلیلی اثری در بازی داشت و نه رضا عنایتی. مسعود شجاعی یک بازیکن پر اشتباه و کم اثر بود و سایر بازیکنان در حد متوسط ظاهر شدند. تنها یک فرصت نسبتا خوب نصیب تیم ما شد در دقیقه 85 و دیگر هیچ. در عوض امارات حداقل 3 موقعیت خوب داشت که با خوش شانسی دروازه ما باز نشد.

3 بازی گذشت و 3 تساوی. حالا سوریه و امارات هر یک با 2 امتیاز بیشتر بالای سر ما هستند. اما هنوز دیر نیست چرا که سرنوشت صعود همچنان به دستان خود ماست. کافیست هر سه بازی آخر را پیروز شویم هر چند که خیلی دور از ذهن و بعید به نظر برسد. امارات نشان داد که تیم بسیار آماده و پرداخته ای است و فوتبال را روان و منظم بازی می کند. این تیم بر خلاف عادات سالهای دور عربها بدون رو آوردن به کارهای وقت کشی به خوبی بازی را اداره کرد و امتیاز مورد نظرش را در تهران گرفت. حفظ توپ خوب در زمین خودی و جایگیری های مناسب از این تیم تیمی در قواره تیمی بزرگ و حریفی غیر قابل نفوذ ساخته بود، اما دایی باید یادش باشد که تیم او هم بازیکنان بزرگی دارد. بازیکنانی که چه به لحاظ تکنیک و تاکتیک سر تر از آنهاست. اینکه در بازی برگشت از چه ارنج و سیستمی استفاده کند، اهمیت درجه اول نیست، اما دایی باید بداند که اگر می خواهد صعود کند، باید کار را همان اول در امارات تمام کند چرا که امارات در بازی برگشت تیم دفاعی و دست و پا بسته ای نخواهد بود. البته باید منتظر ماند و دید که آیا امارات به قصد بردن در بازی برگشت صف آرایی می کند و یا به کسب حداقل نتیجه مطمئن راضی است. چرا که در صورت کسب یک تساوی با ایران و دو پیروزی در مقابل سوریه و کویت. براحتی تیم اول گروه می شوند و به دور بعد راه پیدا می کنند. بازی پر حوصله و آرام کاری است که عربها می خواهند و آن چیزی است که تیم ما نباید به آن تن بدهد. رمز موفقیت تیم ایران فقط در بازی سرعتی و تکضرب است و در غیر این صورت در بازی برگشت هم ما نمی توانیم تیم برتر میدان باشیم.

هر چند از اخلاق خودسرانه دایی دل خوشی ندارم، اما امیدوارم که این مرحله را با موفقیت پشت سر بگذارد و تیم را به جام جهانی ببرد. البته بعضی وقتها هم فکر می کنم اگر چنین شود، آیا دیگر خدای فوتبال را بنده خواهد بود؟